Nisa MİĞAL-Ali Oğulcan ARSLAN/ANKARA, (DHA)- KAHRAMANMARAŞ merkezli 6 Şubat depremlerinde, annesi ve 2 kardeşi ile kuzenini kaybeden İdil Gülmez (19), bu yıl Yükseköğretim Kurumları Sınavı'na (YKS) girip, Ankara'daki özel bir üniversitenin 'Türkçe Öğretmenliği' bölümünü yüzde 100 burslu olarak kazandı. Gülmez, "Türkçe Öğretmenliği, çocukluk hayalimdi. Annem bana her baktığında 'Kızım öğretmen olacak' diyordu. Annemin ve kendi hayalimi gerçekleştirdim" dedi.
Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat depremlerinde Hatay'ın İskenderun ilçesindeki evleri yıkılan ve enkaz altında kalan İdil Gülmez, 5,5 saat sonra yaralı kurtarıldı. Gülmez'in annesi ev hanımı Gül (44), erkek kardeşleri Can (16) ve Yusuf (10) ile evlerinde kalan kuzeni Poyraz Yürek (13) hayatını kaybetti. Deprem sırasında Gaziantep'te bulunan babası elektrik formeni Gökhan Gülmez (46) ile yaşamaya başlayan İdil Gülmez, Türk Eğitim Derneği'nin 'Afet Bursu'ndan yararlanarak liseyi tamamladı. Ardından YKS'ye giren Gülmez, Ankara'daki özel bir üniversitenin Türkçe Öğretmenliği bölümünü yüzde 100 burslu olarak kazandı.
'PES ETMEMEYİ ÖĞRENDİM'
İdil Gülmez, deprem döneminde içine kapandığını belirterek, "Bir süre babam dahil kimseyle iletişim kurmadım. Fakat bunun bana giderek daha çok zarar verdiğini fark ettim. Bir yerden başlamam gerekiyordu. Çünkü 12'nci sınıfa geçecektim ve bir hayalim vardı. Geçmişi kapatamayız, silemeyiz, unutamayız ama bir yerden de başlamamız gerekiyordu. Sınav sürecine başlarken hiçbir umudum yoktu. Aslında hazırlanmayı da düşünmüyordum. Sonrasında bir hayalim olduğu aklıma geldi ve başarabileceğimin de farkındaydım. Bir karar aldım ve etüde yazıldım. Deprem öncesinde düzenli çalışan bir insandım ve onu yakalamaya çalıştım. Etüde gitmek için sabah 06.00'da uyanıyordum ve ilçe değiştiriyordum. 2 saatlik yolum vardı. Zordu, özellikle kışın çok zordu ama ben pes etmemeyi öğrendim. Günlük 9 saat çalışmaya başladım. Vazgeçmemeyi öğrendim. Vazgeçseydim şu an burada olmazdım" dedi.
'HER KARANLIĞIN ALTINDA BİR IŞIK YATIYOR'
Gülmez, açıklamasında, "Ailede bir tek evini kaybeden biz değildik, halam da kaybetmişti ve babaannemlerde kalıyorduk. Onlarda can kaybı yoktu; hepsinin tek odağı bendim, benim kendime gelmemdi. Agresiftim, kimseye konuşmuyordum, sinirliydim. Ağlayamıyordum, içime kapanmıştım. Duygularımı bastırıyordum. Bu da panik atağa sebep oluyordu zaten. Kötüydüm, sürekli rüyamda o anı yaşıyordum. Deprem anında, göçük altında ayağım sıkışmıştı. Hala izi duruyor. Belli bir süre ayağımı basamadım, yürüyemedim. Toparlanmak da kişinin kendi elinde ve çevresinde. Çevren destek olduğu sürece ayakta durabiliyormuşsun. Türkçe Öğretmenliği çocukluk hayalimdi. Annem her bana baktığında, 'Kızım öğretmen olacak' diyordu. Annem ve kendi hayalimi gerçekleştirdim. Vazgeçince, karanlığa gömülünce, hayat bitiyor bence. Fakat ben şunu fark ettim. Her karanlığın altında bir ışık yatıyor ve o ışık da biziz" ifadelerini kullandı. (DHA)
